Marc de Hond: Hartstochtelijk regisseur van zijn levensverhaal
Op woensdag 22 januari zat ik nog bij hem thuis aan de lange houten tafel in de woonkamer. Ik interviewde hem voor het magazine van de Personalised Healthcare Alliantie (PHC) over zijn leven met blaaskanker. “Ik weet niet of ik over een jaar nog leef. Toch heb ik liever die onzekerheid, dan de zekerheid dat ik over vijf jaar niet meer leef.”
Als regisseur moet je het verhaal soms loslaten. Hoe moeilijk dat ook is…Op donderdag 4 juni kreeg ik ’s ochtends vroeg een Whatsapp-bericht van mijn collega Peter: ‘Marc de Hond is overleden’. Dat bericht raakte me enorm. Ik werd er stil van. De rest van de dag, en ook in de dagen erna, was ik echt uit mijn doen. Waardoor kwam dat dan? Kende ik hem zó goed na een gesprek van anderhalf uur? Nee, natuurlijk niet. Oké, in voorbereiding op het interview voor het magazine van PHC had ik veel over hem gelezen. Ik had YouTube-filmpjes bekeken. En ik had hem derde zien worden in de finale van het tv-programma De Slimste Mens.
Het had een andere reden. Marc de Hond was een bijzondere man. Dat vond ik al nadat ik hem op tv zag, en zittend in zijn woonkamer werd dat gevoel alsmaar sterker. Hij was volledig zichzelf. Rustig luisterend naar mijn vragen. Weloverwogen antwoordend. Soms keihard over zijn ziekte, vaak met vlijmscherpe humor en altijd realistisch: “Ik hoef niet te accepteren dat ik eerder doodga dan ik wil, maar ik heb wel geaccepteerd dat die kans bestaat. Maar ik kan ook die ene geluksvogel zijn. Dat de kanker denkt: ‘Eigenlijk is deze jongen heel aardig’.”
Wat ik het allermooist vond, was dat Marc - geïnspireerd door het cassettebandje van zijn aan kanker overleden moeder - alles op alles zette om zijn verhaal te delen. Voor iedereen die het wilde horen, maar vooral voor zijn kinderen Livia en James. En zo werd hij een hartstochtelijk regisseur van zijn eigen levensverhaal. Heel letterlijk gebeurde dat in zijn theatervoorstelling Voortschrijdend Inzicht, waarin hij zich afwisselend liet interviewen door bekende Nederlanders. Hoezeer hij zijn afscheid regisseerde, bleek voor mij pas in de weken na zijn overlijden. Eerst was daar de registratie van zijn theatervoorstelling met Claudia de Breij, daarna het prachtige afscheidsinterview met Antoinette Scheulderman in de Volkskrant. En ja, eerlijk gezegd was er ook een moment dat ik - in de trant van Marc zelf - keihard dacht: ‘Dit is wel een overkill aan Marc de Hond’.
En toen was daar de documentaire Tot de dood ons scheidt van Nada van Nie, die de laatste anderhalf jaar van Marc’s leven vastlegde. Indringend. Ongelooflijk dichtbij. Heftig, humoristisch en ontroerend tegelijk. En zeer authentiek. Zoals hij was. Vooral het eind van de documentaire ademt voor mij zijn regisseurschap. Hij vertelt dan wat hij in de afscheidsspeech aan zijn vrouw Remona schreef: “Laat je tranen vloeien totdat het een vijver is en ga daar in de zomer met de kinderen op varen en in de winter op schaatsen. En ik hoop zo dat dat haar lukt.”
Dat zei voor mij alles. Ook dat je als regisseur het verhaal soms moet loslaten. Hoe moeilijk dat ook is…
