Jeukende handen
In het Brabants Dagblad stond laatst een lijstje met de jeukwoorden van 2017. Storytelling was er één van.
"Een lans breken voor het zelf ervaren van de kracht van verhalen"Natuurlijk kom ik in mijn werk ook scepsis tegen, bijvoorbeeld bij deelnemers aan een workshop storytelling. Soms snap ik die scepsis wel, begrijp me niet verkeerd.
Ik krijg ook wel eens de kriebels als ik mensen te pas en te onpas het woord storytelling hoor gebruiken. Of liever gezegd: misbruiken. De productie van een tv-commercial noemen we tegenwoordig al gauw storytelling. En als we in een PowerPoint-presentatie wat beelden verwerken, dan is dat toch ook storytelling? Mwaah, niet echt.
Toen ik het lijstje zag, dacht ik trouwens niet: ‘Ik duik achter mijn laptop om de journalist flink de waarheid te zeggen.’ Of: ‘Ik zal eens vertellen waarom storytelling een krachtig communicatie-instrument is.’ Wat er wel gebeurde? Mijn handen begonnen te jeuken, om maar in dezelfde beeldspraak te blijven.
Ik ga in 2018 meer dan ooit een lans breken voor storytelling in organisaties. Voor de kracht van persoonlijke verhalen met impact. Verhalen over wat mensen drijft en waar hun passie zit. Over wat hen trots maakt. Over wat hen in beweging brengt.
Maar ik ga vooral een lans breken voor het zelf ervaren van de kracht van verhalen. Dus bel me maar, zeker als het bij jou ook begint te kriebelen.
